وبلاگ بدون اسم

يه چيزهايي هست كه هرچي بيشتر تلاش ميكنيم كه خودمون رو تو محدوده شون جا بديم بيشتر ازشون دور ميشيم ، من خيلي وقت پيش به اين نتيجه رسيدم كه كلن نبايد تو زندگي انتظار چيزي رو داشت يا برنامه ريزي كرد ، البته منظورم درس يا امثالش نيست . وقتي انتظارش رو نداشته باشيم ، وقتي كه اتفاق ميافته كلي خوشحاليش گنده تره ، اگه هم نيافته خوب ناراحتي وجود نداره چون انتظاري وجود نداشته ، در واقع اين از بزرگ ترين دورريختنيهاي زندگي من بوده كه كامل كه نه اما تاحدي موفق شده م . باور نميكنين منتظر زنگ تلفن نبودن چقدر زندگي آرومتري رو دنبال خودش مياره ، يا اينكه وقتي با خودت ميگي "حالا قرار رو گذاشتيم ، ولي اون ممكنه خواب بمونه يا شايد اصلن يادش بره يا شايد اصلن اونروز حال نكنه بياد" چقدر ريلكس تر تا روز موقع قرار رو ميگذروني .

------

پي نوشت : مواجه شدن با برف رو هم وقتي از خواب بيدار ميشي و پرده اتاق رو ميزني كنار هم اضافه كنيد به همه ي انتظار نداشتنهاي بالا ، كه به نظرم از همه شيرينتره .

عكس نوشت : امروز صبح ، پشت پنجره ي اتاقم .