سرم را که برگرداندم به نظرم جوانتر شده بود . خط چشمش بی سلیقگی ِ چند دقیقه ی قبل را نداشت و موهایش یک دست سیاه بود . دستهایش را در هم گره کرده بود و از پنجره بیرون را میپایید . فکر کردم نگاهش که برگردد باز موهایش گندم گون میشود . برگشت و نشد . ترسیدم . گفتم "خودت را دیده ای؟" جواب نداد .
= آقا خيلي عذر ميخوام .
+ خواهش ميكنم قربان ، بفرمايين .
= سوالي كه داشتم ، اين دسته خر چيه تو اين شلوغي با خودتون ورداشتين آوردين تو مترو ؟
+ نخير خواهش ميكنم ، چقدر خوب كردين كه نگذاشتين رو دلتون بمونه و گفتين .
= بله . چيزي كه هست ، من هميشه حرفم رو رُك ميزنم .
+ خوب كاري ميكنين .
.
.
.
= خوب نفرمودين ؟
+ چيو ؟
=همين كه اين دسته خر چيه ؟
+ آهان ، اونو كه گفتين سوالي بود كه داشتين !؟
= منظوري كه داشتم ، شما سوال رو جواب بدين .
+ آهان ، چون من كلن خيلي رو زمان افعال حساسم .
= ميفهمم .
+ بله .
.
.
.
= خوب !
+ آهان بله ! اين مجسمه ي يكي از خدايان اساطيري آفريقاست !
= اتفاقن حدسي كه زدم ، گفتم شايد مال آفريقا باشه . چون يه حالت سياهي هم داره ، رو همون حساب گفتم.
+ نخير ، اين كثيفه ، ملاحظه بفرمايين ، يه دست كه بهش بكشين سفيد ميشه .
= البته ، موضوعي كه هست ، لبهاش هم خيلي كُلُفتن .
+ شما واقعن فوق العاده اين .
=متشكرم . نكته اي كه هست ، بنده تاريخ هنر تدريس ميكنم .
+ جدي ميفرمايين؟
= آره به خدا !
+ كدوم دانشگاه ؟
= همين دانشگاه بغلي .
+ اِ منم كه از همونجا فارغ شدم .
= تو رو خدا ؟
+ آره ، دختر شد .
= خدا حفظش كنه براتون .
+ خدا مال شما رو هم نگه داره .
= موضوعي كه هست ، من ندارم .
+ اي بابا ! مگه ميشه آقا ؟
= نه !
+ پس چي ؟
= بنده پياده ميشوم ديگر !
+ از كي تا حالا لفظ قلم ؟
= آقا ما رو دست كم نگير ، ما رو دست كم نگير .
+ ميفهمم .
= چيو ؟
+ اينكه دانشجوهاتون چي ميكشن !
= چي ميكشن .
+ حالا بماند .
= نه جان پرويز ، بگو ديگه !
+ آبزورد ديگه آقا ! زمونه زمونه ي كانسپت و كانسپچواله آقا !
= جدي ميفرمايين ؟
+ والا !
= اسمش چيه ؟
+ پرويز !
= تو رو خدا ؟
+ آقا مگه من شوخي دارم با شما ؟
= بله !
+ ميگم كه ! رو همون حساب شوخي موخي !
= بنده پياده ميشوم !
+ اي بابا ، شمام كه لفظ قلم !
دست ميدهند و تا آخر عمر با يكديگر دوستان خوبي باقي ميمانند .
Happy End
Dedicated to : GTO (Hattari Hanzo)
دور که هستم همه تان بهترید . دست تکان میدهید و مرا به خود میخوانید . صدایتان را نمیشنوم . سکوت را ترجیح میدهم . باد را هم . برمیگردم . میخواهم این تقلای مستهجنتان هم از چشمهایم پنهان شود . نای دیدنتان را ندارم ، زخم می اندازید ؛ زخمی شده ام . درد دارم ، نمیفهمید .
آنجا اتاقکی است . کنار ریل . همانجا چشمهایم را بسته ام . باد میآید ، میترسم . کاش پیدایم نکنید . آخر نمیتوانم از اینجا دورتر بروم ، آخرین قطار فردا حرکت کرده .
"من میشینم همینجا ، برو" . کیفش رو گذاشت روی پاش و خيره شد به اونور خیابون . گفتم "عزیز پاشو شمام بیا" بی اینکه نگام کنه سرش رو کمی برد بالا یعنی که نه . برگشتم اونور خیابون رو نگاه كردم . یه موتورگازی آبی رنگ جلوی در مغازه بود . دستهام رو کردم تو جیبم "عزیز روم نمیشه". يه نيمچه نگاهي بهم كرد و بلند شد . "عزيز!" محلم نگذاشت . همونجا نشستم تو ايستگاه اتوبوس و زل زدم به موتور گازي .
هنوز همانطور همانجا نشسته . نميدانم به كجا چشم دوخته ، سمت راست پيشانيِ من ، يا سيمِ سفيدي كه تنها لامپ اتاق آويزانش مانده . ميدانم ، ميدانم ، فرقشان از زمين است تا آسمان . اما درد اينجاست كه نگاه او هيچ توفير نميكند . گاهي با خود ميگويم ، بروم صاف بايستم زير همان تنها لامپ اتاق ، بعد عين خودش چشم بيندازم به چشمان وق زده اش . بگويم «هوي مردك ! سمت راست پيشاني نديده اي يا سيم سفيد ؟» . يكبار تا چند قدمي زير لامپ هم رفتم ، اما بعد ترسيدم . انسان است ديگر ، گاهي ميترسد .
"اَه ، كدوم وري خاموشه ؟" و دستش رو زد به كمرش . چند لحظه اي ساكت به كليد چراغ نگاه كرد ، بعد چرخيد سمت مرد "هوم؟"
"بابا بيا بگير بخواب ، ولش كن" و كمي پتو رو گرفت بالا و اشاره كرد كه يعني بيا .
"نصف شب برق بياد اين لامپ يهو روشن شه تو بلند ميشي خاموش كني؟" و دوباره برگشت سمت كليد .
"آره ، من بلند ميشم"
زن بدون اينكه برگرده ، انگار كه با خودش حرف ميزد گفت "تو گُه خوردي"
"اَي بابا ، خوب برو ببين چراغ توالت چجوريه . مثل هَمَن "
"توالت رو از كجا بدونيم خاموش بوده يا نه ؟"
"آخرين نفر من رفتم . خاموش كردم" و شروع كرد به خاروندن كمرش.
"تو هيچ وقت هواكِشو خاموش نميكني ، هواكِش راستيه يا چپي؟" و برگشت سمت مرد "نخارون اونجوري خودتو"
مرد پشتش رو به زن كرد و پتو رو كشيد رو خودش .
Subscribe to:
Posts (Atom)