وبلاگ بدون اسم

"حالا تو هی بگو نه ، اینطوری نیست ، کیه که گوش کنه ؟"

همین یه جمله رو تایپ کرده بود و خیره مونده بود به مونیتور. چند لحظه یه بار هم همونجوری خیره چایش رو هورت میکشید . دستش رو از دسته ی لیوان آزاد کرد و گذاشت رو کیبورد :

"هر کی هر چی میخواد بگه ، من اصلن دیگه زده به سرم"

تکیه داد به پشتی صندلی . جفت دستهاش رو پشت گردنش حلقه کرد و همچین گفت "نوچ" که به گمونم نوک زبونش تیر کشید . چایش رو تموم کرد و بلند شد . شروع کرد تو اتاق شش متریش راه رفتن . بار سوم که طول اتاق رو برمیگشت ، از در رفت بیرون .

----

تازه کامپیوتر رو هم خاموش نکرد و رفت . بهش میگم مردک ، این کامپیوتر که داره کار میکنه ، پول داره میره واسه ش ، مستهلک میشه ، تازه برق هم مصرف میکنه ، به خرجش نمیره که . بعدِ کلی التماس تازه برگشته اومده تو اتاق ، با صدای غیژ همیشگی ِ پشتی ِصندلی نشسته پشت کامپیوتر ، اون جمله ی اول رو Bold کرده باز پاشده رفته بیرون . منم خودم زدم تِقّی کامپیوتر و خاموش کردم . بالاخره منم یه ظرفیتی دارم دیگه .

-------

پی نوشت : آقا امیر علی افشاریان ، بعد مدتها وبلاگی هوا کرده که اون پایین صفحه هم به اسم دیوانه نامه های یک دیوانه لینک شده . حالا اینکه چرا دیوانه ، چرا عاقل نه ، من دیگه نمیدونم .

پی نوشت : اون جمله ای که تو پی نوشت قبلی زیرش خط کشیده شده رو که نوشتم ، یاد خسرو شکیبایی افتادم تو فیلم رئیس (یا شایدم حکم ، تو کدوم نقش دکترو بازی میکرد؟) که توش برگشت با همون لحن دوست داشتنی و صدای گره دارش در اوج رهایی و آزادی و ریلکسی (در حالیکه مریضش تقریبن رو به موت بود) گفت : "حالا اصلن چرا گوله ، چرا چاقو نه؟" سرشم تکون داد و لب پایینشو آویزون کرد . آخ که چقدر من این مرد و دوست داشتم .