وبلاگ بدون اسم

آنجا در یکی از اتاقهای خانه، دختری برای سومین ساعت متوالی موبایل به دست روی تخت نشسته . در اتاقش بسته است . ترس باز شدن در و ورود نابهنگام یکی از اعضای خانه ، به لذت صحبت تلفنی (اگر لذتی باشد) میچربد . اشک در چشمهایش جمع شده است . هیچ کس نمیداند چرا .

آنجا در هال خانه ، روبروی تلویزیون ، مردی سیبیلو ، ریموت به دست ، با شکمی بزرگ ، سعی میکند به تصویر مبهم بی بی سی فارسی خیره بماند و به خود بقبولاند که دخترش با دوست دوران مدرسه اش صحبت میکند . فکر کردن به مبلغ قبضهای تلفنی که چند روز پیش دیده ، تصاویر تلویزون ، صدای شستن ظرفها که از آشپزخانه ی اُپن خانه شنیده میشود ، و در ِ بسته ی اتاق پسری که میگوید در حال درس خواندن است ، ملغمه ی حال به همزنی را برایش ساخته است که هر آن انتظار انفجاری بزرگ از او میرود .

آنجا در آشپزخانه ی اُپن خانه ، زنی در حال شستن ظرفهاست . موهایش را پشت سرش به بهترین شکل ممکن جمع کرده ، و حالا دیگر آخرین تکه های ظرفها را آب میکشد . هر چند لحظه یکبار نگاهی به مرد سیبیلوی ریموت به دست روبروی تلویزیون میکند و نمیداند جانب چه کسی را بگیرد ، مرد سیبیلوی ریموت به دست ، یا دختر گریان موبایل به دست .

آنجا در یکی دیگر از اتاقهای خانه ، پسری در حال فکر کردن به دختر گریان ، مرد سیبیلو ، و زن زیبای در حال آب کشیدن ظرفها ، مدادی را مثل تردستهای سیرک ، هی بالا می اندازد و موقع پایین آمدن دوباره میگیردش . به نقطه ای در سه کنج اتاق خیره شده و انگار که نفس هم نمیکشد .

آنجا در آن خانه عجیب همه چیز به هم ریخته است .