وبلاگ بدون اسم

اونقدر از رو خجالت به مردم لبخند زده بود كه تو سي سالگي دور چشمهاش كلي چروك شده بود . به جاي حرف زدن فقط لبخند ميزد . البته همزمان كمي پلك زدنش هم بيشتر ميشد و گاهي هم تظاهر ميكرد كه دماغش داره ميخاره . به هر حال تشخيص لبخندهاي واقعيش از ساختگيهاش اصلن كار سختي نبود . ميدونين مثلن كافي بود وقتي كه ديگه تقريبن رسيده بود به سر يه صفي ميرفتين و بهش ميگفتين كه "آقا شما از كجا اومدي توي صف ، من شما رو نديدم ، بفرمايين ته صف" اونموقع بود كه بي برو برگرد بدون هيچ مقاومتي لبخند ميزد و دماغش رو ميخاروند و حتي ديگه ته صف هم نميرفت ، كلن ميرفت ، حتمن با خودش فكر ميكرد كه همه ي صف شنيده ن كه اون بدون نوبت اومده تو صف و ديگه آبرويي براش نمونده . شايد باور نكنين اما من حتي لبخند همراه با عصبانيتشم ديده بودم ، يعني قشنگ حس كردم كه عصبيه ، اما باز هم لبخند زد ، انگاري هيچ به خودش حق نميدادكه ميتونه عصبي هم بشه ؛ آره ، باز هم لبخند زد . گه بگيره ، خيلي رو اعصاب بود .