وبلاگ بدون اسم

میدانم اگر در آینه نگاه کنم ، امروزم از این که هست هم بدتر میشود . صبح هم نگاه نکردم ، از حفظ صورتم را شستم . دماغم را فین کردم و دویدم بیرون . هر روز را همینطور که شروع کنی ، دیگر طبیعی میشود ، میفهمی خبری هم نیست ، همین است دیگر ، بلند میشوی ، میروی ، میایی ، آن وسطها یک کتابی هم ورق میزنی ، چرتی میزنی ، عرق میکنی و آخر باز ولو میشوی و خیره . به کجایش فرق ندارد ، قبلن هم گفته ام مهم خیره گیش است .

اینکه بدانی الآن فقط میتوانی خیره باشی . اینکه بدانی خیره شدن خوب است . اینکه غلت زدنت هم نیاید ، یا نفس عمیق ، یا هر کوفت دیگر . بعد سر کار هم که باشی ، از آن مسئولیت ها هم که داشته باشی که ملت هی میایند ازت میپرسند فلان چیز چطوری است و بسان چیز را چکار کنم ، باز خیره شان میشوی ، هی با خودت میگویی این احشام از کجا دورم را گرفتند . این چه میگوید ، چه میخواهد . بعد حس «ولم کنید» که گرفتت دیگر همین جاست که باید یک کاری بکنی . مثلن فریاد بزنی سر دختری که هی میاید آدامس تعارفت میکند ، یا به همه بگویی امروز فلان چیز مشکل دارد ، شما ها هم همه به همان دلیل واحد مشکل پیدا کرده اید تا فردا هم درست نمیشود ، بروید ، دیگر از من نپرسید . بعد هم برداری بروی ناهار را هم تنها بخوری . پیش عماد هم حتی نروی . سیگارت را هم با کاوه نکشی . همینجور خیره بمانی . به مونیتور . به نوتی که میترا شیر میکند روی گودر ، یا به آدامسی که مانده روی میز .

میگویم که ، خوب است این خیره گی . به سرتان قسم خوب است . چرا نمیفهمید که خوب است ؟ چرا دست از سرم برنمیدارید ؟