وبلاگ بدون اسم

ما رفتیم خلخال و برگشتیم . برای ترسیم یک سواد کوچک در ذهنتون از مسیر طی شده میتونم اسم روستاهایی که مسیرمون از اونها گذشت رو بگم ، اما خب نمیدونم چرا یکدفعه دلم خواست که نگم . فقط همین قدر بدونین که مسیر بسیار بسیار طولانی ای بود که پیاده طی شد ، عکسها باشه واسه بعد .
عجیب به نظر بیاد شاید ، اما چند روزی که بلاگ رو به روز نمیکردم فکر میکردم که یکسری آدم از دستم ناراحتن ، میدونم ، میدونم ، اینجوری فکر کردن کمال خودپسندیه ، اما واقعن این حس تو من وجود داشت . شاید دلیل اصلیش جمله ای بود که مولود تو مهمونی ِ خداحافظیش در مورد بلاگم بهم گفت ، باورم نمیشد که مولود هم این نوشته ها رو بخونه ، و حتی لینکش رو برای دوست هاش هم بفرسته . خوب چیزی که میخواستم تو یکی از پی نوشتها بگم زودتر گفتم . مولود هم رفت . موقع خداحافظی عجیب بغضم گرفته بود .
مطمئنم که کلی چیزهای دیگه هم بود که میخواستم بنویسم اما هرچی سعی میکنم یادم نمیاد .

پی نوشت : روی پله ها بودم ، نمیدونم چرا فکر میکردم ممکنه که اینجا باشه ، نگاهی به میزها انداختم و ندیدم . از پله ها سرازیر شدم . از پشت صدایی شنیدم . "سیاوش ! سیاوش !" اونجا بود . (کافه جام جم)