وبلاگ بدون اسم

کيست که اراده ي امتناع از قبول اين واقعيت شايد عجيب و بسا هم ساده را داشته باشد که زندگي حاصل بي چون و چراي تسلسل اتفاقاتي است ، کوچک و بزرگ . امروز به مدرسه اي ميرويم که حاصل گپ و گفت و مادر بوده با خانم همکار ، فردا روانه ي دانشگاهي ميشويم که هيچ نيست جز تب و تاب بچه گانه ي عنواني نامهم محصول آشنايي با مردي از دوستان پدر ، ديگر روز عاشق دختري ميشويم که اگر سالها پيش اصرار همکلاسي ِ تا آنروز ناآشنايي براي حراست از دروازه تيمشان در زنگ ورزش نبود ، او نيز نبود . حال بنشينيد و تفلسف کنيد که خدا کجاست و بنده کيست و به کجا ميرويم و چه کنيم . همه اش هيچ نيست جز اتفاق . همين.

عکس : دبيرستان امام صادق (ع) ، سنه ي يک هزار و سيصد و هفتاد و هفت . دلمان تنگ است چشممان گريان .