وبلاگ بدون اسم

آقا رضا صاحب و فروشنده ي ترياي دانشكده موجود دوست داشتني ايه .ساعت چهار و نيم كه دانشكده تعطيل ميشه اگه از بچه ها سيگار گرفته باشه ميره تنها يه جا ميشينه دود ميكنه ، بعد كارهاي فردا رو انجام ميده و يخچال رو پر ميكنه ، در تريا رو ميبنده و اگه حال داشته باشه نماز ميخونه و ميره .روزي سه چهار بار ميرم پيشش چاي و . . . ميخورم ، امروز ازم پرسيد كه كِي تموم ميشه درسم ، از بچه هايي كه سالهاي قبل اومدن و رفتن گفت و ازم پرسيد كه از كدوماشون خبر دارم . وقتي بهش گفتم كمتر از دو ماه ديگه منم ميرم ، عماد هم ميره ، اميد هم ميره ، احساس كردم دلش گرفت . زود خداحافظي كردم و برگشتم اتاق پرو‍ژه . با خودم فكر كردم چقدر سخته كه آدم مجبور باشه مثل آقا رضا هر سال با كلي آدم واسه هميشه خداحافظي كنه .
منم دلم براش تنگ ميشه.