وبلاگ بدون اسم

غمگين كه ميشم . احساس استيصال كه ميكنم ، به صحنه اي توي كتاب عقايد يك دلقك فكر ميكنم كه هيچ وقت هم از ذهنم بيرون نميره ؛ اونجا كه دلقك روي پله هاي دم يه عمارتي نشسته و داره به بدبختياش فكر ميكنه و همون موقع يه نفر از جلوش رد ميشه كه جورابش دم غوزك پا سوراخه . نميدونم چرا ، اما تا حالا نشده به اون صحنه فكر كنم و لااقل واسه چند ثانيه همه ي درگيريام رو فراموش نكنم . اون كتاب جزو كلي كتابهايي بود كه تو دوره ي كارآموزيم خوندم ،چهل و پنج دقيقه صبحها ، تو اتوبوس رفت (6:30-7:15) و يك ساعت بعد از ظهرها تو اتوبوس برگشت (5-6). اون دوره خيلي درب و داغون بودم ، اما دو سه روزي كه در حال خوندنش بودم ، حالم به شدت خوب شده بود و تنها نگرانيم شده بود تموم شدنش .

----------

عكس نوشت : ديدم كانسپت پشت بوم با استقبال مواجه شد گفتم يه عكس ازش بگذارم !