بَدم

امروز دلم ميخواد با همه دعوا كنم . دو نفر هم تا الآن تركيدن ! نميدونم از موندن تو اين شهر لعنتي تو اين تعطيلات پشيمونم يا نه اما ميدونم كه اينجا تو اين چند روز تقريبن مثل "يك پيرمرد هفتاد ساله كه بچه هاش ولش كردن و رفتن و جالا تو يه خونه ي قديمي تنها زندگي ميكنه و فقط كتاب ميخونه و گاهي اوقات آلبوم عكسهاي قديمي رو نگاه ميكنه" زندگي كردم . پري يه بار ميگفت موقعي كه منو حامله بوده (يا شايدم ديگه به دنيا اومده بودم) نگرانم بوده كه نكنه وقتي پير شدم بچه هام ولم كنن . خودمم فكر ميكنم خيلي جالب نيست كه اين اتفاق بيافته .

آره درست حدس زدين ، من امتحان دارم ، حالمم خوب نيست .

پي نوشت : بسه ؟ بسه ! بعد بهت ميگم اينبار چي عجيب بود (در راستاي نيروهاي عجيب)

ديالوگ : چاي كيلويي هفت هزار تومن شده كيلويي سي و پنج هزار تومن ، حالا برو كار كن ، سر ماه حقوق بگير

بَدم ، كاش بودي.